Αλληλεγγύη στον ολικό αρνητή στράτευσης Χάρη Ρίτσιο.
Στις 25 Ιούνη δικάζεται στο στρατοδικείο του Ρουφ ο ολικός αρνητής στράτευσης Χάρης Ρίτσιος. Ο Χάρης αρνήθηκε πρώτη φορά να υπηρετήσει το στρατό το 2004 με δημόσια δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης την οποία απέστειλε και στο στρατολογικό του γραφείο. Από τότε έχει αρνηθεί να καταταγεί άλλες δύο φορές: το 2011 και το 2013. Στα τέλη Νοέμβρη του 2014, πληροφορείται ότι του έχει εκδοθεί ένταλμα για “ανυποταξία σε καιρό ειρήνης”. Παρότι όμως, παρουσιάζεται αυτοβούλως στο στρατοδικείο Αθηνών, όπου τον συλλαμβάνουν και του δίνουν αναβολή επ’ αόριστον, τον ξανάσυλλαμβάνουν στα Τρίκαλα και τον κρατάνε όλη τη νύχτα με το ίδιο ένταλμα που είχε συλληφθεί 2,5 μήνες νωρίτερα! Το δικαστήριό του, τελικά, ορίζεται για τις 25 Ιούνη. Εν τω μεταξύ, ο στρατός τον ξανακαλεί να καταταγεί και του επιβάλλεται πρόστιμο 6000 ευρώ για την τελευταία του ανυποταξία, ενώ εκδίδεται νέο ένταλμα λίγες μέρες πριν το στατοδικέιο!!!
Το κυνήγι που έχουν εξαπολύσει οι στρατοκράτες στον Χάρη δε θα μπορούσε φυσικά να ειδωθεί έξω από τη συνολικότερη επίθεση που δέχεται το αντιμιλιταριστικό κίνημα και ειδικά τα τελευτάια χρόνια. Με συνεχείς διώξεις , συλλήψεις -με τη διαδικασία του αυτοφόρου- αλλά και εξοντωτικά πρόστιμα των 6000 ευρώ, τα οποία μάλιστα δεν επιβάλλονται μόνο μία φορά, προσπαθούν να καταστήσουν την ολική άρνηση μία απαγορευμένη επιλογή. Είναι λογικό από την πλευρά τους… Σε καιρούς κρίσης, ο γεωπολιτικός χάρτης ανακατατάσσεται και η μάχη για τις ΑΟΖ παρουσιάζεται καθημερινά από όλες τις δυνάμεις του αστικού μπλοκ σαν το μείζον θέμα, ενώ η αναζήτηση νέων πλουτοπαραγωγικών πηγών εμφανίζεται συνεχώς σαν λύση στα “προβλήματα του τόπου”. Είναι λογικό λοιπόν, σε μία τέτοια συνθήκη, όσοι έχουν συμφέρον να υπερασπιστούν αυτά τα κόλπα να θέλουν να βουλώσουν κάθε φωνή αντίστασης στο εσωτερικό της επικράτειας και ειδικά αυτή τη φωνή που στρέφεται σε έναν από τους βασικότερους πάιχτες αυτών των παιχνιδιών: το στρατό. Γιατί, οι ανά τον κόσμο αφεντάδες ξέρουν καλά ότι οι δουλειές αυτές ούτε αναίμακτα γίνονται ούτε λύνονται σε μια παρτίδα σκάκι. Όπως ξέρουμε και εμείς, το αίμα που χύνεται κάθε φορά στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς δεν είναι της δικής τους τάξης, αλλά της δικής μας. Γι’ αυτό, λοιπόν, και όσο έχουμε ακόμα τα μυαλά μας στον τόπο και όσες μεθόδους κι αν εφεύρουν για να μας πείσουν για το μάταιο του αγώνα μας, εμείς θα είμαστε δίπλα σε κάθε ολικό αρνητή στράτευσης που μπαίνει στο στόχαστρο του κάθε στρατόκαυλου.
Ο Χάρης Ρίτσιος, λοιπόν, ούτε ο μόνος είναι που δέχεται το μένος της εξουσίας, αλλά σίγουρα ούτε και μόνος του απέναντι στους χακί εκβιασμούς. Άλλωστε, όταν χτυπάς το στρατό με τη στάση σου και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς, ξέρεις ότι χτυπάς το φετιχ της κυριαρχίας. Μιας κυριαρχίας που εκφράζεται από ό,τι πιο άθλιο έχει ξεβράσει αυτός ο τόπος. Τους γνήσιους συνεχιστές αυτού που κάποτε ονομαζότανε “κράτος της δεξιάς”, μιας δεξιάς που και σήμερα δεν αφορά ένα μόνο κόμμα, αλλά ένα ολόκληρο μπλοκ εξουσίας. Χτυπάς μάλιστα αυτό το φετίχ, μιλώντας συνολικά για το μιλιταρισμό, σε μια εποχή που ο μιλιταρισμός είναι παντού: από τη στρατιωτική διαχείριση των μεταναστών με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι την αντιμετώπιση των κατοίκων της Χαλκιδικής, με στρατιωτικοποιημένα αστυνομικά σώματα. Έτσι εξηγείται, λοιπόν, γιατί έχουν σκυλιάσει με την ολική άρνηση στράτευσης κι ας πρόκειται νομικά για ένα “απλό” πλημμέλημα. Ξέρει λοιπόν ο Χάρης, όπως ξέρουμε κι εμείς, όπως ξέρει κι ο Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης, και ο Μιχάλης Τόλης, και ο Κώστας Γιάνναρος -ενδεικτικά μερικοί που από αυτούς που είτε δικάστικαν, είτε προκειται να δικαστούν είτε και να ξαναδικαστούν για το ίδιο αδίκημα- πως έχουμε χτυπήσει φλέβα, πως ο δρόμος που διαλέξαμε είναι ζόρικος, αλλά με πολύ ενδιαφέρον.
Καλούμε, λοιπόν, όσους αντιλαμβάνονται τη σημασία του αντιμιλιταριστικού αγώνα, στις 25 Ιούνη στο στρατοδικείο του Ρουφ, για να σταθούμε δίπλα στο Χάρη Ρίτσιο. Δίπλα σε έναν δικό μας.
Ξυπόλυτο Τάγμα