Σχετικά με το πρόστιμο 6000 ευρώ σε ολ. αρνητή στράτευσης στο Αγρίνιο

http://stekidask.blogspot.gr/2014/04/6_24.html

Σχετικά με το πρόστιμο 6 χιλιάδων ευρώ που έλαβα, για ανυποταξία.

Το 2011, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης εθνικής σωτήριας με πρωθυπουργό τον Παπανδρεουδήμο, ο Βαγκάηβερ Βενιζέλος, ανάμεσα στα άλλα πέρασε νόμο που μετέτρεπε σε αυτόφωρο διαρκές αδίκημα το πλημμέλημα της ανυποταξίας από το στρατό εξαγοράσιμο με πρόστιμο 6.000 ευρώ. Δηλαδή ο ανυπότακτος μπορεί να συλληφθεί για το ίδιο αδίκημα απεριόριστες φόρες από τη στιγμή που βρίσκεται σε στρατεύσιμη ηλικία πληρώνοντας κάθε φορά το πρόστιμο των 6.000 ευρώ. Έτσι επειδή οι νόμοι δεν έχουν αναδρομική ισχύ κρίθηκα εκ νέου ανυπότακτος στις 14 Μάρτη 2014 προκειμένου να υπαχτεί η περίπτωση μου στο νόμο Βενιζέλου, πράγμα που μπορεί να γίνεται κάθε φορά που θα καλούμε ξανά να υπηρετήσω από δω και στο εξής. Παράλληλα η ίδια διαδικασία έχει ξεκινήσει για πολλούς άλλους ανυπότακτους, με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα συντρόφου όπου συνελήφθει με την αυτόφωρη διαδικασία 2 φορές για ανυποταξία μέσα σε 5 μήνες και καλείται να πληρώσει για δεύτερη φορά το πρόστιμο..!

Το γεγονός ότι το ίδιο το κράτος (όπως και κάθε κράτος) είναι δομημένο με όρους μαφίας, εκεί όπου επικρατεί το δίκιο του ισχυρού και των ελίτ των ισχυροτέρων, δίνει έναν αέρα νταβατζή σε κάθε υπερτυχερό που ξερνάει η λαϊκιά εντολή (και η cia κίνει), και ότι αυτό από μόνο του δεν αρκεί, αλλά πρέπει ταυτόχρονα να φαίνεται για να εμπεδώνεται, ως η καθολική και μόνη αλήθεια, είναι γνώρισμα κάθε αλαζόνας εξουσίας. Όμοια, η διαχείριση κάθε πράξης που αναιρεί τη φυσική-ηθική-πολιτική τους υπόσταση και δήθεν παντοδυναμία-υπεροχή, χλευάζοντας και περιφρονώντας τα ιερά τους και τα όσια στην πράξη, εκπνέει τον πανικό τους, τη γελοιότητα και το αδίστακτο θράσος του πιο διεστραμμένου μακελάρη που έχει αναδείξει πότε το εξουσιαστικό τερατούργημα.

Τέτοια ανθρωποειδή συναντούνται συνήθως σε εξουσίες όπως η δικαστική, η νομοθετική, η εκτελεστική, αλλά και ευρύτερα στο αστικό και υπαίθριο περιβάλλον με τη μορφή αγανακτισμένου φιδιού, δημοσιογραφικής ύαινας, πολιτικού πτώματος, μαζικού υποπολιτισμικού πυρετού. Όλοι αυτοί λοιπόν ζητούν από μένα 6.000 ευρώ για να τα δώσουν στους συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη και περιμένουν πλεόνασμα, αφού έχω ανεκπλήρωτο χρέος απέναντι στην πατρίδα. Το ψυλλιάστηκαν τα γουρούνια ότι η ανυπακοή και η ανυποταξία θα τιμηθούν πολύ από δω και στο εξής κοινωνικά και προσπαθούν να τα κάνουν φορολογικό τεκμήριο..

Έλα όμως που στην τελική δε θα τους σώσει ούτε ο στρατός.!

Κ. Σ. Αγρίνιο 18 Απριλίου 2014

Ακολουθεί το κείμενο της ολικής άρνησης στράτευσης που δημοσιεύτηκε το 2007 και ταχυδρομήθηκε στο στρατολογικό γραφείο Μεσολογγίου και στο κέντρο κατάταξης στη Λαμία:

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Πρόσφατα πληροφορήθηκα την ημερομηνία όπου υποχρεούμαι να καταταγώ στον ελληνικό στρατό. Μια υποχρέωση απέναντι στην πατρίδα που οφείλω να εκπληρώσω ως έλληνας πολίτης μα που ως άνθρωπος…

Αρνούμαι…

… να στελεχώσω τον πιο δολοφονικό μηχανισμό της εξουσίας, που ανά τους αιώνες έχει αιματοκυλήσει την ανθρωπότητα, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά της.

… να σβήσω 9 μήνες από τη ζωή μου, μαζί και την αξιοπρέπειά μου δεχόμενος μια επιβολή που με θέλει υπόλογο, κατώτερο, εκτελεστικό όργανο, αναλώσιμο υλικό, ίσως και δολοφόνο ή δολοφονημένο.

… να κρατήσω όπλο υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα των αφεντικών.

… να ‘’εκτελώ εντολές ανωτέρων (με ή) χωρίς ουδεμία αντίρρηση’’.

… τη στρατοκρατία και τον πόλεμο που αποτελεί πρακτική των κρατών [1] αφενός για την επιβολή και διασφάλιση της κυριαρχίας τους αφετέρου για τη διεύρυνσή της.

… εν τέλει, να ορκιστώ στο θεό για την πατρίδα, αφού δεν αναγνωρίζω τίποτε από τα δυο, αντίθετα τα αντιπαλεύω, τα εχθρεύομαι.
Όπως αντιπαλεύω και εχθρεύομαι, όλους τους θεσμούς και τις πλαστές αξίες αυτής της κοινωνίας, κάθε μορφή εξουσίας και ιεραρχίας, καθετί που γεννά και αναπαράγει διαχωρισμούς ανάμεσα στης ‘’γης τους κολασμένους’’ και χωρίζει τη γη των ανθρώπων με σύνορα σε κομμάτια.

Μέσα από ατομικά και συλλογικά βιώματα, στην αιχμάλωτη καθημερινότητα της κοινωνικής πραγματικότητας, αντιλαμβάνομαι την πατρίδα ως το χώρο της εκμετάλλευσης του ντόπιου πληθυσμού, επομένως ως μια έννοια εχθρική. Τα εθνικά κράτη είναι ένα δημιούργημα που η ύπαρξή του προϋποθέτει βία, πολέμους, διωγμούς και γενοκτονίες, και η χρησιμότητά του είναι η εγκαθίδρυση καθεστώτων που θα θεσμίσουν την εκμετάλλευση. Είναι αναγκαιότητα για την κυριαρχία η ομογενοποίηση του υπό ομηρία (ντόπιου) πληθυσμού, προκειμένου να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση της ενότητας και ομοψυχίας υπό την αιγίδα του έθνους – κράτους μεταξύ αυτού και των αφεντικών του.

Προσδίδοντας έναν ωραιοποιημένο, ψευτοφιλελεύθερο μανδύα στις συνθήκες εκμετάλλευσης το κράτος, για να διασφαλίσει την κοινωνική και ταξική ειρήνη προωθεί πλαστές αξίες μέσα από τη φωνή των παπάδων, των δασκάλων, των δημοσιογράφων, των πολιτικών, των γονιών… κατασκευάζοντας αποστειρωμένες συνειδήσεις, ανθρώπους άβουλους και τρομοκρατημένους, που δε λένε ποτέ όχι, που είναι συνένοχοι στην αφαίμαξη και καταπίεσή τους, στα εγκλήματα της εξουσίας. Βέβαια ο έλεγχος της κυριαρχίας στους υπηκόους δεν ήταν ποτέ ολοκληρωτικός, η ιστορία έχει να αναδείξει ένα σωρό ξεσηκωμούς, εξεγέρσεις και επαναστάσεις, που κατά κύριο λόγο αναζητούσαν βαθιές κοινωνικές αλλαγές όσο και αν κάποιες από αυτές οικειοποιήθηκαν από κάποια εθνική σημαία, όπως αυτή του 1821. (από την άλλη όμως υπάρχουν και αμιγώς κοινωνικές – ταξικές εξεγέρσεις – επαναστάσεις.) Όταν λοιπόν ο κόσμος αποφασίσει να πάψει να ζητά αυτά που του κλέβουν και να προσπαθεί να μεταρρυθμίσει την εκμετάλλευσή του, το κράτος τρέμει την οργή του, κι εδώ ανακαλύπτουμε το ρόλο των σωμάτων ασφαλείας.

Οι εθνικοί στρατοί ανέκαθεν στέλνονταν ως εκτελεστικά όργανα προκειμένου να διεκπεραιώσουν τις επιταγές της εξουσίας. (ανάλογα με τα συμφέροντά της κάθε φορά[2]) Ο ελληνικός στρατός συγκεκριμένα, το έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές. Από όποιο σημείο και αν αρεσκόμαστε να ξεκινάμε την ‘’ελληνική’’ ιστορία μπορούμε να βρούμε παραδείγματα που καταδεικνύουν το ρόλο του καθώς και γενικότερα το ρόλο των εθνικών στρατών. Το παραμύθι της κυριαρχίας λοιπόν, ότι ο στρατός υφίσταται για τη διασφάλιση της ειρήνης, των συνόρων, της ασφάλειας του λαού, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και λοιπά ηχηρά, διαψεύδεται από την ιστορία.

Το ελληνικό κράτος από το 1830 (περίπου) όπου χρονολογείται η ίδρυσή του έχει χρησιμοποιήσει το στρατό ως κατασταλτικό μέσω απεργιών και γενικότερων κινητοποιήσεων καθώς και ως διεκπεραιωτή των ευρύτερων οικονομικών και εδαφικών επιδιώξεών του σε βαλκάνια, μέση ανατολή και αλλού.

Συγκεκριμένα ο στρατός (και η χωροφυλακή-αστυνομία) το 1896 στην εξέγερση των μεταλλωρύχων του Λαυρίου, το 1910 στην απεργία των αγροτών (κολίγων) στο Κιλελέρ, το 1936 στις απεργίες των τσαγκαράδων και καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, στην εξέγερση το 1946-49 (‘’εμφύλιος’’) και τέλος στην εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973, Έλληνες και καλά αδέλφια-συμπατριώτες δολοφόνησε, εκτέλεσε, βασάνισε, εκδίωξε… σε καμιά περίπτωση δεν υπερασπίστηκε κανενός είδους ελευθερίες κτλ, αντίθετα απέδειξε περίτρανα, με την αιματοβαμμένη του δράση, τον κατασταλτικό του ρόλο (συμπληρωματικό της αστυνομίας σε ‘’δύσκολες’’ καταστάσεις). Αλλά και η αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στη Ρωσία το 1917 (Οκτωβριανή επανάσταση), την Ουκρανία το 1919, την Κορέα το 1950, τον Περσικό το 1991, την Αλβανία το 1997 (αλβανικός Μάρτης), το Κόσσοβο το 1999, τη μέση ανατολή (επανειλημμένα), κάθε άλλο παρά την ειρήνη, τα σύνορα και τον ελληνικό λαό διαφύλαξε.

Σίγουρα δεν μπορούμε να αφήσουμε κατά μέρος την ανάμειξη του στρατού στην πολιτική ζωή της χώρας. Ο ελληνικός στρατός λοιπόν έχει να αναδείξει στο ενεργητικό του ένα σωρό πραξικοπήματα που εγκαθίδρυσαν ολοκληρωτικά-φασιστικά καθεστώτα. Όπως το πραξικόπημα στο γουδί το 1909, η δικτατορία του Πάγκαλου το 1924, η δικτατορία του Μεταξά το 1936-41 και τέλος τη ‘’χούντα των συνταγματαρχών’’ το 1967. (εδώ θα ήθελα να σημειώσω πως όλα τα παραπάνω τα αναφέρω ως αντεπιχειρήματα στην κρατική προπαγάνδα για το ρόλο του στρατού, που έχει μετατρέψει και συνεχίζει να μετατρέπει σε δολοφόνους τόσους και τόσους στρατιώτες που ορκιστήκαν ‘’υπέρ πίστεως και πατρίδας’’ να ‘’εκτελούν εντολές ανώτερων χωρίς ουδεμία αντίρρηση’’ [3]).

Επιπρόσθετα θα ήθελα να αναφερθώ στη δράση του στρατού τα τελευταία χρόνια που δεν είναι αναίμακτη κατά πως φαίνεται. Από τη μια οι δεκάδες αυτοκτονημένοι φαντάροι κάθε χρόνο στα στρατόπεδα (ο αριθμός αυτός πολλαπλασιάζεται όταν μιλάμε για φαντάρους που ο στρατός τους δημιουργεί νευρώσεις, συμπλέγματα και εξαρτήσεις. (Ειδικότερα όσον αφορά τις εξαρτήσεις, τα ναρκωτικά στο στρατό προβάλουν σαν μέσο διαφυγής από την καθημερινότητα της επιβολής και η ευρύτατη διακίνησή τους είναι κοινό μυστικό) και από την άλλη οι χιλιάδες βασανισμοί, ξυλοδαρμοί και δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα και στα κέντρα υποδοχής – στρατόπεδα συγκέντρωσης καταδεικνύουν την εγκληματική – δολοφονική φύση του στρατού.

Τέλος , όσον αφορά τη θητεία και το στρατό ως θεσμό , έρχεται σε μια περίοδο της ζωής του ανθρώπου προκειμένου να συμπληρώσει το σκοπό των λοιπών θεσμών (οικογένεια , εκκλησία , σχολείο κλπ) που δεν είναι άλλος από την «κανονικοποίηση» του και την αφομοίωση του «ζητούμενου» ρόλου σε έναν προκαθορισμένο για όλους δρόμο.

Ως αναρχικός το μόνο πόλεμο που αναγνωρίζω και στο οποίο συμμετέχω είναι ο κοινωνικός-ταξικός πόλεμος και η προσπάθεια για την όξυνση του. Ένας πόλεμος που δεν εντάσσεται σε καλούπια , δεν αναγνωρίζει ειδικούς και επαγγελματίες επαναστάτες , δεν περιορίζεται στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, πηγάζει από το δίκιο των καταπιεσμένων του κόσμου και θα μαίνεται ως τη δικαίωσή του. Η άρνησή μου λοιπόν να στρατευθώ σε έναν εθνικό στρατό δεν είναι επειδή εχθρεύομαι καταδικάζω ή αποποιούμαι τη βία, αλλά επειδή διάλεξα ήδη στρατόπεδο και τάσσομαι συνειδητά με το μέρος των καταπιεσμένων, με όποιες συνέπειες ενδεχομένως αυτό επιφέρει. Το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της βίας και της βαρβαρότητας, στον αντίποδα η κοινωνική αντιβία είναι η λογική αντίδραση, πολλές φορές αμυντική μα ίσως και το σημαντικότερο όπλο του επαναστατικού οπλοστασίου για την καθολική ανατροπή αυτού του κόσμου, για την κοινωνική απελευθέρωση…

…ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΣΥΝΟΡΑ, ΚΡΑΤΗ, ΠΑΤΡΙΔΕΣ, ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Κ. Σ.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2007, ΑΓΡΙΝΙΟ

[1] Η αναγκαιότητα του πολέμου για την κυριαρχία μεταφράζεται στη λεία του, είτε αυτή είναι χρυσάφι και πετρέλαιο είτε άνθρωποι. Τα κράτη δεν επιτίθενται το ένα στο άλλο, αλλά στην ουσία το ένα στο λαό του άλλου, ’’χαρίζοντάς’’ του μια φρίκη θανάτου και εξαθλίωσης, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για τη μετανάστευση. Η μετανάστευση είναι ένας εκβιασμός της καθημερινής μιζέριας και εξαθλίωσης που δημιουργείται από την εξουσία (ως συνέπεια των πολέμων, οικονομικών ή με στρατιωτικούς όρους) και εκμεταλλεύονται από αυτήν. Αφού οι ορδές των εξαθλιωμένων ανθρώπων, μην έχοντας άλλη επιλογή, υπόκεινται τη μισθωτή σκλαβιά με τους πλέον εξευτελιστικούς όρους στα εργατικά κάτεργα του ‘’ανεπτυγμένου’’ κόσμου. Έτσι τα αφεντικά εξοικονομούν το μέγιστο δυνατό κέρδος με το λιγότερο κόστος, σε βάρος ενός κομματιού της κοινωνίας που βρίσκεται υπό καθεστώς μόνιμης παρανομίας, περιθωριοποιημένο, στιγματισμένο και με μόνιμο το φόβο της απέλασης, διωκτικών αρχών και των διάφορων φασιστοειδών.

Η συνθήκη της πανανθρώπινης εκμετάλλευσης θα διαιωνίζεται όσο αυτή η εκνευριστική παθητικότητα χαρακτηρίζει την κοινωνία. Η σιωπή, σε κάθε περίπτωση, είναι συνενοχή, πόσο μάλλον η σύμπραξη κάποιων ανθρώπων (όπως οι φαντάροι), που συνειδητά ή όχι, αποτελούν εργαλείο αυτού του διαρκούς εγκλήματος, κατά της ανθρωπότητας, στα χέρια της εξουσίας.

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΡΝΗΘΟΥΝ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ

“Απόσπασμα κειμένου από την αναρχική ομάδα terralibera”

[2] Ο ελληνικός ‘’ειρηνευτικός’’ στρατός κατοχής στο Αφγανιστάν, ως μέλος του ΝΑΤΟ, αναλαμβάνει από τον περασμένο Δεκέμβρη τη στρατιωτική διοίκηση του αεροδρομίου της Καμπούλ, αναβαθμίζοντας τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Αναμένοντας την αποστολή πολλαπλάσιων δυνάμεων σε βάθος χρόνου και έχοντας ήδη συνδράμει διακριτικά στον πόλεμο στο Ιράκ, ενώ παράλληλα συνεχίζει να διατηρεί κατοχικά στρατεύματα στα βαλκάνια.

Έντυπο δρόμου ‘’ΑΡΝΗΤΙΚΟ’’

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2006

[2**] Τα κράτη διαμορφώνοντας το νομικό πλαίσιο γύρω από την εμπορία ναρκωτικών, ως έχει, επιτυγχάνουν το μονοπωλιακό χαρακτήρα της διακίνησής τους, ανά τον κόσμο. Τα σώματα ασφαλείας διασφαλίζουν το μονοπώλιο αυτό.

Εφημερίδα ‘’το ποντίκι’’ 24 Μαΐου 2007

[3] ‘’… η θητεία έχει σκοπό να διαπαιδαγωγήσει ανθρώπους ανδρείκελα, ανθρώπους δούλους, που όπως λέει και ο όρκος ‘’ορκίζομαι να εκτελώ διαταγές ανωτέρων χωρίς ουδεμία αντίρρηση’’ –πράγμα το οποίο εγώ δεν το δέχομαι. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα: γιατί έχουμε πρόβλημα όταν οι γερμανοί έκαψαν το δίστομο, τα Καλάβρυτα, ή όταν εκτέλεσαν από 16 έως 60 χρονών όλον τον πληθυσμό; μήπως και αυτοί τον ίδιο όρκο δεν υπηρετούσαν; ‘’υπακούω εντολές ανωτέρων’’, είμαι εκτελεστικό όργανο. […] Γιατί έχουμε παράπονα από τους Τούρκους για ό,τι κάνανε στην Κύπρο; σε όλα τα κράτη ο ίδιος όρκος δεν υπάρχει, και βάσει αυτού του όρκου δε διαπράττονται εγκλήματα; γιατί έχουμε πρόβλημα με τα κρεματόρια και τους θαλάμους αερίων της Γερμανίας; γιατί ήταν γερμανοί; ενώ εμείς εδώ κάναμε καλύτερα; Όχι. Άρα λοιπόν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού ισχύει το ίδιο πράγμα. Κατασκευή ανδρείκελων και εκτέλεση οποιασδήποτε διαταγής χωρίς κρίση συνείδησης.’’

Από την ‘’απολογία’’ του αναρχικού, ολικού αρνητή στράτευσης Ν. Μαζιώτη στο στρατοδικείο του Ρουφ τις 17/2/1998