Balkan Solidarity with the Total Objector M. Tolis
statement by anarchists from Belgrade, Zagreb and Mostar referring to the matrial court on March 14, 2014 – english, serbocroatian, greek
As the events of 1990s in the ex-Yugoslavia have shown, wars are an excellent method for spreading the unhampered rule of capital. Whether the excuse was nationalist ideology (in the case of local ruling classes), or the ideology of human rights (in the case of the NATO intervention), the military-industrial complex was the most effective factor in the preparation for the terrain of the neoliberal attack on the working class.
Antimilitarists were the ones who were always capable of realizing the true function of patriotic rhetoric and to resist and defend the idea of freedom and autonomy even in moments of the greatest nationalist hysteria. To many, since that hysteria has subsided today, it has become clear that the „traitors“ and deserters were the ones who showed the highest level of courage and responsibility in the time it was needed the most, when many were following the infantilizing trend of delegating personal responsibility to the State.
The wars in ex-Yugoslavia, as it is often said within the local population, „were expected by nobody“. Yet, the ruling class not only expected but also prepared for the wars. The outbreak of the wars far from spontaneous, people needed to be pushed into them by violence and propaganda. Therefore, experience has shown that bloody wars can break-out when the local population doesn’t expect them and refuses to believe they will happen until the last moment. We can see similar mechanisms in the events that are currently unfolding in the Ukraine.
This is why the antimilitarist struggle is important also in the moments when the majority still doesn’t believe in the possibility of war and while the „rule of law“ is still stable. It is this rule, the State, patriotic ideology and the military-industrial complex that reproduce all of the conditions that are needed for the supposedly „unexpected“ wars to break-out, wars that, in their very purpose, always entail a new attack on the working class and the suppression of social struggles against the rule of capital.
For this reason the struggle of Michalis Tolis and comrades from the Barefoot Battalion is of essential importance.
Solidarity greetings!
Anarchists from Belgrade, Zagreb and Mostar 11/03/2014
_____________________________
Kao što su događaji iz devedesetih godina na prostoru bivše Jugoslavije pokazali, ratovi su odličan metod za širenje neometane vladavine kapitala. Bilo da je izgovor nacionalistička (u slučaju lokalnih vladajućih klasa), ili ideologija ljudskih prava (u slučaju NATO intervencije), vojno-industrijski kompleks je bio najefikasniji činilac u pripremanju terena za neoliberalni napad na radništvo.
Antimilitaristi su uvek bili ti koji su bili sposobni da uvide pravu svrhu patriotske retorike i da se i u trenucima najveće nacionalističke histerije odupru i odbrane ideju slobode i autonomije. Danas kada se nacionalistička histerija primirila, mnogima je postalo jasno da su upravo „izdajnici“ i dezerteri bili ti koji su pokazali najveći stepen hrabrosti i odgovornosti onda kada je to bilo najpotrebnije, a kada su mnogi sledili infantiliizujući trend prebacivanja lične odgovornosti na Državu.
Ratove na prostoru Jugoslavije, kako se to često kaže među lokalnim stanovništvom, „niko nije očekivao“. Ipak, vladajuća klasa, ne samo da ih je očekivala već ih je i pripremala. U izbijanju ratova nije bilo ničeg spontanog, ljudi su u njih morali biti ugurani, nasiljem i propagandom. Iskustvo je, dakle, pokazalo da krvavi ratovi mogu izbiti i kada ih lokalno stanovništvo ne očekuje i ne veruje u njihovo izbijanje do poslednjeg trenutka. Sličan mehanizam možemo uočiti u događajima koji se trenutno odvijaju u Ukrajini.
Upravo zato je antimilitaristička borba važna i u trenucima kada većina još uvek ne veruje u mogućnost rata i dok je „vladavina prava“ još uvek stabilna. Upravo ta vladavina, Država, patriotska ideologija i vojno-industrijski kompleks reprodukuju sve uslove za izbijanje „neočekivanih“ ratova, koji za cilj uvek imaju nove napade na eksploatisane klase i gušenje socijalnih borbi.
Zbog toga je borba Michalisa Tolisa i drugova iz Bosonogog bataljona od suštinske važnosti.
Solidarni pozdravi!
Anarhisti i anarhistkinje iz Beograda, Zagreba i Mostara – 11/03/2014
_____________________________
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ “ΕΝΝΟΜΗ ΤΑΞΗ” ΚΑΙ ΤΟΝ “ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ ΠΟΛΕΜΟ” ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Όπως κατέδειξαν τα γεγονότα της δεκαετίας του 1990 στην πρώην Γιουγκοσλαβία, οι πόλεμοι είναι μια εξαιρετική μέθοδος για την απρόσκοπτη διάχυση των κανόνων του καπιταλιστικού κέρδους. Είτε η δικαιολογία ήταν η εθνικιστική ιδεολογία (στην περίπτωση (της τοπικής ηγετικής τάξης), είτε ήταν η ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (στην περίπτωση της παρέμβασης του ΝΑΤΟ), το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα ήταν ο προσφορότερος τρόπος να προετοιμαστεί το έδαφος για τη νεοφιλελευθερη επίθεση ενάντια στις εκμεταλλευόμενες τάξεις.
Οι αντιμιλιταριστές ήταν ανέκαθεν εκείνοι που πρώτοι αντιλαμβάνονταν την πραγματική λειτουργία της πατριωτικής ρητορικής, οι πρώτοι που αντιστέκονταν και υπερασπίζονταν την ιδέα της ελευθερίας και της αυτονομίας, ακόμη και στις στιγμές της πιο οξυμμένης εθνικιστικης υστερίας. Σήμερα που η υστερία φαίνεται να έχει κοπάσει, είναι πλέον σαφές ότι οι δήθεν προδότες και οι λιποτάκτες είναι εκείνοι ακριβώς που επέδειξαν το υψηλότερο θάρρος και την υψηλότερη αίσθηση ευθύνης τη στιγμή που ήταν όσο ποτέ απαραίτητα, όταν δηλαδή οι πολλοί κατρακυλούσαν στην κατάσταση του νηπίου και εκχωρούσαν κάθε προσωπική τους ευθύνη στο Κράτος.
Οι πόλεμοι στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν, όπως λέγεται συχνά εδώ στα μέρη μας, “αναπάντεχοι”. Κι όμως οι ηγετικές τάξεις όχι μόνον δεν αιφνιδιάστηκαν, φάνηκαν και προετοιμασμένες να τους υποδεχθούν. Τίποτε το αυθόρμητο δεν ενείχε το ξέσπασμα του πολέμου, αντίθετα πολύ οργανωμένα η βία και η προπαγάνδα ώθησαν τον κόσμο να συμμετέχει. Η πείρα λοιπόν μας διδάσκει ότι αιματηροί πόλεμοι μπορούν να ξεσπάσουν όταν οι πληττόμενοι τοπικοί πληθυσμοί δεν το περιμένουν και μάλιστα αρνούνται να το παραδεχτούν ως την τελευταία στιγμή. Παρόμοιους μηχανισμούς παρατηρούμε να ξεδιπλώνονται αυτήν την εποχή στην Ουκρανία.
Γι’ αυτό και ο αντιμιλιταριστικός αγώνας είναι σημαντικός ακόμη και σε στιγμές όταν η πλειοψηφία δεν πιστεύει στην πιθανότητα ενός πολέμου κι όταν ιώθει ότι η “έννομη τάξη” δήθεν βασιλεύει. Αλλά αυτή ακριβώς η έννομη τάξη, το κράτος, η πατριωτική ιδεολογία και το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα ανααράγουν όλες τις συνθήκες που είναι απαραίτητες για τους “αναπάντεχους” τάχα πολέμους, τους πολέμους που πάντοτε περιλαμβάνουν νέες επιθέσεις στις τάξεις των εκμεταλλευομένων και νέα καταστολή των κοινωνικών αγώνων ενάντια στην κυριαρχία.
Για τους λόγους αυτούς ο αγώνας του Μιχάλη Τόλη και των συντρόφων του Ξυπόλυτου Τάγματος είναι ιδιαίτερα σημαντικός και ουσιαστικός.
Αλληλέγγυοι χαιρετισμοί
αναρχικοί από το Βελιγράδι, το Ζάγκρεμπ και το Μόσταρ, 11 Μαρτίου 2014
_____________________________
Check out the public declaration of M. Tolis and other 3 comrades exposing the reasons of their objection (September 2011)