Το πινάκιο του στρατοδικείου στο Ρουφ ήταν, την Παρασκευή 14-03-2014, παραφορτωμένο με 30 υποθέσεις ανυποταξίας. Η δίκη του ολικού αρνητή στράτευσης Μιχάλη Τόλη είχε όλα τα στοιχεία για να χαρακτηριστεί ως εξαίρεση. Κατηγορούμενος που ανέλαβε πολιτικά την ευθύνη της πράξης του -μακριά από φοβικές δικαιολογίες του στιλ «δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ήξερα, δεν πήρα το χαρτί»-, στηριζόμενος από δεκάδες αλληλέγγυους/ες με τη φυσική τους παρουσία -κι όχι εξατομικευμένη ύπαρξη απέναντι στους πάνοπλους στρατοδίκες-, με πλήρη περιφρόνηση προς το πρωτόκολλο της δίκης, το σεβασμό στους «αξιότιμους στρατοδίκες» και την υποταγή στις νόρμες του στρατοπέδου.
Στο Ρουφ δε δικάστηκε ο Μιχάλης, δε δικάστηκε μια ακόμα παράβαση του ποινικού κώδικα. Απεναντίας, αναμετρήθηκε η πολιτική επιλογή της ολικής άρνησης στράτευσης με τον μηχανισμό που επιβάλλει και διαιωνίζει την ταξική κυριαρχία των αφεντικών, το στρατό. Αναμετρήθηκαν δύο κόσμοι, από τη μια οι στρατοκράτες και οι θεσμοί τους και από την άλλη οι αντιμιλιταριστές και τα προτάγματα τους. Επρόκειτο για ένα στρατοδικείο, το επίδικο του οποίου βρισκόταν εκτός αίθουσας. Για αυτό και η ποινή των 8 μηνών με ετήσια αναστολή και εξαγοράσιμη προς 5€ την ημέρα (σε περίπτωση που σπάσει η αναστολή), απασχόλησε κατ’ ελάχιστο τη διαδικασία και τα πηγαδάκια που ακολούθησαν αυτής. Το σύνολο των θέσεων που εκφράστηκαν τόσο από τους μάρτυρες υπεράσπισης, όσο και από τον «κατηγορούμενο», πέρα από την προσωπική χροιά του λόγου, εξέφραζαν θέσεις και απόψεις συλλογικά επεξεργασμένες από τις διαδικασίες και τις εμπειρίες του ανταγωνιστικού κινήματος. Η φορά του λόγου δεν κατευθυνόταν προς την έδρα, αλλά προς τα καθίσματα των αλληλέγγυων, αυτούς που συγκεντρώθηκαν έξω από τα συρματοπλέγματα του Ρουφ, αυτές που αγκάλιασαν την καμπάνια αλληλεγγύης [2] και την υπόθεση σε σχεδόν όλες τις μεγάλες πόλεις του ελλαδικού χώρου. Κατευθυνόταν κυρίως στα εγχειρήματα που αγωνίζονται για την όξυνση του κοινωνικού/ταξικού ανταγωνισμού, με την επιθυμία να εισφέρει στις δράσεις και τις αναλύσεις τους αντιμιλιταριστικά ερεθίσματα. Κατευθυνόταν εξαιρετικά προς τους αναρχικούς αντιμιλιταριστές από Ζάγκρεμπ, Μόσταρ και Βελιγράδι που ενδιαφέρθηκαν για τη δίκη από την ιδιαίτερη θέση του βιώματος των τραγικών συνεπειών του εθνικισμού και του πολέμου στην περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Η δίκη, που κράτησε σχεδόν 5 ώρες, ξεκίνησε με τη μαρτυρία συντρόφου ολικού αρνητή στράτευσης από το Ξυπόλυτο Τάγμα στην οποία αναδείχτηκαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ολικής άρνησης στράτευσης, η προσωπική και ατομική ευθύνη του κάθε ανθρώπου για την εξέλιξη της ιστορίας και η γελοιότητα του επιχειρήματος «εγώ εντολές εκτελούσα». Μέσα από αυτή τη μαρτυρία έγινε κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι κανείς δε θα αφεθεί μόνος του απέναντι στους χακί εκβιασμούς, όσο κι αν προσπαθεί η έδρα να εξατομικεύσει και να προσωποποιήσει τις διώξεις. Ακολούθησε η μαρτυρία συντρόφου από τη Λάρισα, ο οποίος περιέγραψε με τα πιο μελανά χρώματα την εσωτερική λειτουργία του στρατού, τα πρότυπα και τα ιδεώδη που αναπαράγει και τις αποστολές που αναλαμβάνει. Η σημασία της μαρτυρίας έγκειται στο γεγονός ότι ο σύντροφος υπήρξε για 7 χρόνια μόνιμος υπαξιωματικός του ελληνικού στρατού, από τον οποίο παραιτήθηκε για πολιτικούς λόγους. Με ανατριχιαστικά λόγια περιέγραψε 2 κομβικά γεγονότα που τον οδήγησαν στην παραίτηση από τον ελληνικό στρατό και τη στράτευση του στην υπόθεση των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Το πρώτο αφορά σε εντολή που δέχτηκε να σταθεί στη σκοπιά με το όπλο οπλισμένο ενώ έξω από το στρατόπεδο διαδήλωνε κόσμος αντιδρώντας στον πόλεμο στο Ιράκ (2003). Το δεύτερο αφορά στην εντολή που δέχτηκε να καθαρίσει τα αίματα και να σφραγίσει την αποθήκη εντός της οποίας αυτοκτόνησε ΕΠ.ΟΠ., για τον οποίο η συνοπτική ΕΔΕ αποφάνθηκε πως αυτοκτόνησε λόγω χωρισμού… Οι μαρτυρίες ολοκληρώθηκαν με τα λόγια συντρόφισσας από Θεσσαλονίκη, η οποία αναφέρθηκε στο ρόλο του στρατού στην ανάδυση της κοινωνίας του θεάματος, στην οργάνωση της παραγωγής και του κοινωνικού χρόνου. Αναφέρθηκε επίσης σε παραδείγματα από την παγκόσμια ιστορία τα οποία τεκμηριώνουν τη σύνδεση του αντιμιλιταριστικών πρακτικών με τους γενικότερους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες και οι οποίοι συνεισφέρουν στην εξέλιξη της κοινωνίας. Η αποδεικτική διαδικασία ολοκληρώθηκε με την απολογία του «κατηγορούμενου», η οποία διήρκησε μία περίπου ώρα. Έγινε αναφορά σε πλήθος θεμάτων, όπως: η πολιτική διάσταση της πράξης, η εκδικητικότητα της εξουσίας απέναντι στους αρνητές της, η σημειολογία της εξουσίας, η καθολικότητα της υποχρέωσης για στράτευση, το καθήκον, το έθνος, η πατρίδα, η φύση-η ουσία-τα συμφέροντα του πολέμου, νόμος/θέσμιση/σημασίες, μύθοι περί ελληνικού στρατού, παράθεση-ανάλυση στρατιωτικών δαπανών και σύγκριση με κοινωνικές δαπάνες, καθήκοντα των αντιμιλιταριστών.
Η έδρα προσπάθησε να εμφανιστεί απολύτως τυπική και δεκτική με τη χρονική διάρκεια και την αιχμηρότητα των καταθέσεων, αντίθετα με τη σκληρότητα που επέδειξε στις 2 υποθέσεις που προηγήθηκαν. Ο εισαγγελέας –όση ώρα δε κοιμότανε- έκανε συνολικά 3 πανομοιότυπες ερωτήσεις περί εναλλακτικής θητείας στον 1ο και 3ο μάρτυρα, καθώς και στον “κατηγορούμενο”. Στη δε αγόρευση του, λακωνικότατα πρότεινε την ενοχή του Μιχάλη, λέγοντας χαρακτηριστικά: «δε θα μπω σε αντιπαράθεση ιδεολογική, καλώς ή κακώς ο νόμος είναι αυτός». Αξίζει να σημειωθεί πως ο στρατοδίκης μειοψήφησε σε κάθε απόφαση της έδρας που διαφοροποιήθηκε από τις προτάσεις του εισαγγελέα. Ο λόγος της «διαλλακτικότητας» της έδρας δε θα πρέπει να αναζητηθεί στη δημοκρατικότητα της, αλλά στους εσφαλμένους χειρισμούς του κράτους που δεν παρείχε επαρκή αστυνομική δύναμη, μιας και δεν προέβλεψε τη μαζική συμπαράσταση περίπου 150 ανθρώπων, με το μεγάλο τους κομμάτι να πλημμυρίζει την αίθουσα. Το άγχος των στρατοκρατών για το «ανεξέλεγκτο πλήθος» οδήγησε μέχρι και τον -κατά τ’ άλλα σκληρό- εισαγγελέα Μακρή να κατέβει στην αίθουσα για να παρακαλέσει προσωπικά τον κατηγορούμενο να φροντίσει ώστε να μην οξυνθούν τα πνεύματα… Να υπενθυμίσουμε ότι είναι ο ίδιος εισαγγελέας που είχε δηλώσει με έπαρση πως «θα φέρω στο αυτόφωρο όλους τους ανυπότακτους» και ο οποίος τον Ιούνιο αντέτεινε στον Μ. Τόλη πως «εσείς είστε ειδική συνθήκη», όταν ο Μιχάλης αιτήθηκε να μην κρατηθεί ως την ολοκλήρωση του αυτοφώρου, μιας και πληρούσε όλες τις νόμιμες προϋποθέσεις.
Ας κάνουμε λοιπόν το έργο του Μακρή και του κάθε αλαζόνα στρατοκράτη ακόμα πιο δύσκολο, ας γίνει η ανυποταξία για ταξικούς- πολιτικούς λόγους γενική συνθήκη, ας γίνουμε περισσότεροι από τα αυτόφωρα και τις κλούβες που μπορούν να κινητοποιήσουν.
υ.γ. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όσες και όσους τρέξανε, ενδιαφερθήκανε, κινητοποιηθήκανε και μαζέψανε χρήματα για το στρατοδικείο. Ειδικά για τα χρήματα, οφείλουμε να επισημάνουμε πως η ανταπόκριση ήταν πέραν του αναμενόμενου και πως το συγκεντρωθέν ποσό κάλυψε τα έξοδα. Τα υπόλοιπα χρήματα θα παραμείνουν στο ταμείο του Ξυπόλυτου Τάγματος για κάλυψη μελλοντικών εξόδων από διώξεις ολικών αρνητών στράτευσης. Οφείλουμε εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως ούτε ένα σεντ δεν πρόκειται να σπαταληθεί για την αποπληρωμή του προστίμου των 6.000 ευρώ, μιας και η πάγια θέση μας είναι η εξής: “δεν πάμε στο στρατό – δεν πληρώνουμε για αυτό”!