english/ελληνικά:
The army will lose us too
Let’s state it as simply as possible. We don’t want to join the army. We don’t want to become soldiers. We don’t want the army neither for us nor anybody else. We are repelled by a mechanism of authority, hierarchy, absolute discipline, irrationalism that eliminates one’s personality, differences or special characteristics. This mechanism is only there to exercise violence upon others as well as upon its own members. We know the role that armies have played throughout history as slaughterers, conquerors, occupation forces and most recently as “peacekeeping forces” or “humanitarian missions”. We also know the medals our own national army has been decorated with. The role it played during dictatorships, both before and after the war, and mostly, during the dictatorship of 1967.We know about its international missions in Ukraine, Kosovo, Korea, Afghanistan.
If there is any meaning in the word “country” for us, it sure does not involve hatred against the Turkish, Albanian or Macedonian etc. neighbour, who might be a pupil, a worker or a student, and who is also forced to swallow the same bullshit about national interest. Bullshit which we are fed with not only by the national ruling class, but also by the militaristic caste (fortunately much weaker and disdained than ever before in this country). It is clear to us that the line of conflict we have chosen is against our boss, against every hustler-politician who governs us, against all capitalists of this country who pull the wool over our eyes, against every kind of fascist who lives among us and not against the people on the other side (their only sin being that they were born on the other side of the borders).
We are outraged by military expenditure. It has been 10 years since we finished high-school and fewer since we graduated from our colleges and only 2-3 years since we found a job. We did not have enough time to forget the shortage in teachers, books, lack of infrastructure and opportunities in general. We have already experienced the horrifying notion of the basic salary, the agony of whether our boss would provide for our insurance contribution record or not, and all this after we managed to escape (so to say) the agony of unemployment. At the same time, more and more military aircrafts keep flying higher and frigates keep sailing farther. There is no national enemy bogeyman that can convince us that this equipment is really needed, and the motto “if you want peace, be prepared for war” is for sure one of the sickest mottos coined by human beings.
The army’s social role is also a millstone around our necks. Another chapter in the linear dimension of our lives. A year away from real life, away from the things we love, we do, we struggle for. And that because “the experience of the army is remarkable”,”a fantastic climate” (we feel that these lines are almost pitiful), and especially because we “will (finally) become men”. Well, no. If manhood is what you are, keep it to yourselves. Let us remain children, let us also be in contact with the feminine (or any other) side of ourselves .
What is the point if you don’t come out and shout it?
We are in solidarity with anyone who refuses to join the military mechanism, anyone that questions compulsory, military conscription by being absent or by taking any other kind of different-alternative course of action. We are in solidarity with those who stick their tongue out and jump from the boat or choose another boat. It just doesn’t suit us, it is not what (after a lot of thought and discussion) we choose. We think that now is the right time to come out and object conscription in a political, public manner. We think that we need to break the silence surrounding the issue, creating a tear in the web of certainty that “this is the way things are” and give voice to those voiceless thoughts that this is not the only way things are . It is the time to talk openly about the abolition of compulsory military service (always having in mind the idea of the abolition of the army as such), while objecting to every right the army and the state have, to enforce it.
It is the time to make clear and non-negotiable that it is our right to consciously “recruit” our time, disposition, knowledge and our every skill to the social actions and social fields of our choice. Social actions and fields that we prioritize and we know, better than any monstrous centralized mechanism, how best we can offer.
The fact that we have met and taken an unforced decision to walk the same path gives us joy and strength . We found one another and we joined forces and our will to move not, as they would have preferred, in units lost in the current news and the chaos of events , but as collectives, small or large, in solidarity and mutual trust with an aggressive and clear discourse.
At the conscription call-ups of May and August 2010, some of us will neither join nor hide . We will wear our summer clothes and not a camouflage uniform, we will go camping and not to a military camp . Knowing the possible consequences and assuming full responsibility for our choice, we will refuse our military fate, maintaining our political and social substance intact.
May 2010
Athens – Thessaloniki – Ioannina – Korinthos
Panagiotis Siavelis, Aggelos Nikolopoulos, Moris Zafiriadis, Dimitris Sotiriou, Meneleos Exioglou, Evaggelos Zois, Stavros Kefalas
______________________________
Ο στρατός θα χάσει κι εμάς
Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.
Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.
Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).
Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.
Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.
Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;
Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.
Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.
Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.
Μάιος 2010
Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος
Παναγιώτης Σιαβελής, Άγγελος Νικολόπουλος, Μόρις Ζαφειριάδης, Δημήτρης Σωτηρίου, Μενέλαος Εξίογλου, Ευάγγελος Ζώης, Σταύρος Κεφάλας